Het gebeurt niet vaak dat op London Calling een band staat die al zeven albumreleases op zijn conto heeft. Pond, een satellietband van Tame Impala, de ‘festival-darlings’ uit 2010, is er zo een. Ze behoeven nauwelijks introductie aan het Amsterdamse publiek. De zaal is afgeladen. Er is serieus naar hun komst uitgekeken. Hun nieuwste door vriend/oud bandlid Kevin Parker (Tame Impala) geproduceerde album The Weather is net drie weken uit. Paradiso is klaar voor de psychedelisch rockende Aussies. Lees meer…

Het London Calling-volk heeft een nieuw volkslied: ‘Drunk Drivers/Killer Whales’ van Car Seat Headrest. ‘It doesn’t have to be like this, it doesn’t have to be like this,’ klinkt het uit honderden kelen op zaterdag 28 mei 2016. Meneer Buma en meneer Segers, laat u dát lied nou eens staand zingen op scholen bij aanvang van de nieuwe dag, misschien dat er dan nog íemand meezingt? Niet Willem-Alexander maar Wilhelmus ‘Will’ Toledo heet de nieuwe koning, de vorst van de ‘Londenaren’ en de ‘Indiestedelingen’ in Paradisoprogramma’s uitgedrukt. Meezingers bij de vleet bij dit enorme talent uit Seattle. Lees meer…

Jawel, alweer een gitarist/drummer duo… De 10.927^e of zo. Origineel hoor! Maak je maar geen zorgen: net als Royal Blood in de vorige jaargang zijn Slaves absoluut géén White Stripes-epigonen. Waar de Royals een basgitaar als gitaar gebruiken, daar houden Slaves het gewoon bij een gitaar. Het grote verschil is het muzikale uitgangspunt, geen hardrock, metal of stoner maar hyper-de-hyp opgefokte punkrock. Gitarist Laurie Vincent en zingende/staande drummer Isaac Holman voegen het lichamelijke element toe aan rock. Hun set op vrijdag 24 april 2015 op London Calling is een ware uitputtingsslag voor zowel band als publiek. Zo fysiek is het lang niet meer geweest, welbeschouwd sinds Kaiser Chiefs 10 jaar daarvoor. Mag dus ook wel weer eens. Het regent zweetdruppels, emmers, nee regentonnen vol. Lees meer…

Net als je denkt ‘toch niet weer hè zo’n drummer/gitarist duo?’ komt plotsklaps Royal Blood op. Als je wat beter kijkt, zie je niet een gitarist, maar een bassist die tegelijk gitaar en bas uit zijn instrument tovert. Dat van die drummer klopt dan weer wel. Als je wat beter luistert, hoor je eigenlijk direct dat het eens een keer niet gaat om de zoveelste White Stripes-imitatie. Los van het feit dat het hier niet een man-vrouw setje betreft, maar twee bonken van kerels, is Royal Blood een bonafide originele band die veel dichter bij ouderwetse hardrock dan bluesrock staat dan al die andere snaren en drumsduo’s. Het publiek vergaapt zich aan wat deze betonkolos teweegbrengt op London Calling op vrijdag 9 mei 2014. Lees meer…

‘Stilte in de zaal aub!’ Je zou het soms zo graag willen roepen als de ‘cafégangers’ weer eens door de meest verstilde muziek heen praten. Niemand heeft om geruisloosheid gevraagd. Toch kun je zo af en toe een speld horen vallen bij het optreden van London Grammar op zaterdag 2 december 2013. Het trio met de blonde blikvangster Hannah Reid dwingt die opvallende aandacht in de zaal zelf af met zorgvuldig opgebouwde nummers, die allemaal beginnen in een soort gewijde rust en eindigen in totale vervoering… om vervolgens weer van vooraf aan te beginnen. Dat vergt bij allen de uiterste concentratie. Lees meer…

Alle echt belangrijke girlgroups spelen in hun rijpingsfase ook op London Calling. Het optreden van Warpaint in november 2010 staat nog vers in het geheugen gegrift als zowel Haim als Savages op de affiche prijken twee jaar later. Heeft Engeland Met Savages dan eindelijk de opvolgers van de legendarische Slits in huis? Niet qua muziekstijl, wel qua attitude. Tonnen daarvan welteverstaan. Net als bij hun illustere voorgangers heeft de zangeres een andere nationaliteit. Jehn(ny) Beth is een Française, waar Ari Up een Duitse was. Wat je er ook van wilt denken, hun andere afkomst geeft beide bands een bepaalde ‘twist’, die ze anders niet gehad zouden hebben. We kennen Jehn nog van het Franse lo-fi duo John & Jehn op Eurosonic 2009. Ze heeft nogal een metamorfose ondergaan. Lees meer…

Stap je boven de Kleine Zaal binnen, is me daar even een wild feest gaande! Joelend publiek, de armen gaan in de lucht. Bij elk nummer- ik herhaal: élk nummer – wordt er meegezongen met Foster the People. Kijk je naar het podium, dan begrijp je het onmiddellijk: naamgever Mark Foster is een geboren popidool. Vertrouw je op je oren, dan begrijp je het ook: elk liedje is een geheide meezinger, Pumped Up Kicks voorop. Het prijsnummer moet nog een hit worden, maar is allang viraal gegaan, vandaar die fissa. Lees meer…